Het paard kwam bezweet tot stilstand in de stallen van huize Somera. Art had het behoorlijk afgemat in zijn dollemansrit door de straten van de Schaduw en de Edel, maar de ruin was een sterk en goed getraind dier en had zijn berijder niet teleur gesteld. Dat mocht dan ook wel, want het was een volbloed uit de fokstallen van Nenaka. Duur, maar gefokt op snelheid en behendigheid. De meeste edelen die Art kende prefereerde andere rassen die gefokt waren op kracht en uithoudingsvermogen voor de jacht en toernooien of op gracieus uiterlijk voor parades en gepoch. Maar geen van die eigenschappen waren wat Art nodig had. Hij opereerde in steden, waar snelheid altijd de overhand had op kracht in de smalle straten en kronkelende steegjes.
Art stapte af en wreef het dier even over zijn neus voordat hij de teugels aan een staljongen gaf. Het paard had een naam, met stamboom en al, maar Art deed nooit de moeite hem te onthouden. Net zomin als dat hij de moeite nam om de naam van de staljongen te onthouden. Wat had het immers voor zin om een naam te onthouden als die niet van invloed was? Het paard zou hem dragen, of Art hem nou bij zijn naam of "paard" zou noemen en de staljongen zou de stallen wel uitmesten, of Art hem nou bij zijn naam of "jongen" zou noemen.

Edelen waren anders. Het ging bij hen om status, trots en arrogantie, geboren uit hun positie van luxe. Ze kenden geen nederigheid, zoals het paard of de staljongen. Ze speelden het spel van de raad en keken alleen naar de Schaduw als ze daar hulpmiddelen konden vinden. Het meisje Sofia had een punt gehad. "Je denkt alleen aan jezelf." Voor Art gold dat niet, zijn hoogste prioriteit waren de orders van oom Arnolf, maar de meeste edelen in de raad waren wel degelijk de zelfzuchtige en goddeloze egoïsten waar de jonge magiër hem voor gehouden had. En hun macht beschermde hen tegen de heilige wetten. De enige die hun corruptie in toom kon houden was Koning Toran, maar de Koning was maar een man, een gewone sterveling. Hij kon niet overal zijn en dat wisten ze. De edelen van de Raad van Verlichting waren vergeten wat nederigheid was. Konigsberg was vergeten waarom stervelingen moeten bidden en wat de smaak van gerechtigheid en puurheid was. Art zou ze laten herinneren. Met bloed en angst.

Harm, de oude butler, kwam hem te gemoed lopen. ‘Meester Art, u bent langer weggeweest dan verwacht, uw vader heeft al gedineerd. Wenst u uw diner in uw vertrekken te nuttigen?’
Art schudde van nee. ‘Vanavond geen eten voor mij, Harm. Er is werk te doen.’
Harm fronste. ‘Is dat wel zo’n goed idee, meester? Gisteravond was u ook al op pad. En de avond ervoor. Uw mana is niet oneindig, meester Arthurion. Als de voorraad opraakt terwijl u bezig bent kunnen de consequenties uw einde betekenen!’
‘Het komt wel goed. Ik heb bijna de hele dag gehad en gisteravond was de aanslag niet zo groot. Ik heb genoeg.’
‘Dit kan nooit gezond zijn. Het is vier nachten geleden dat u heeft geslapen, dat zal u uiteindelijk op gaan breken.’
‘Uiteindelijk, waarschijnlijk. Maar het is mijn plicht. Als ik dit niet doe is er niemand die het doet.’
De butler schudde triest zijn hoofd. ‘Ik heb medelijden met je, Arthurion Somera. Ik betwijfel of je ooit de goede dingen in het leven zult proeven, want je bent een hulpmiddel van je oom en geen mens. Doodzonde.’
Art lachte scheef en begon naar zijn vertrekken te lopen. Harm volgde hem. ‘Je weet dat je voor die woorden een pak rammel zou moeten krijgen, oude schurk. Ik heb een doel in mijn leven. Een groter goed. Als dat van mij een stuk gereedschap maakt, dan zij dat zo. Ik heb geen spijt.’
‘Omdat u niet weet wat u mist, meester Art. Durf ik te vragen wat u vanavond van plan bent?’
‘Een uitbraak, en ik heb je hulp nodig om een paar mensen de stad uit te smokkelen.’
‘Geen rust voor de ouderdom. De koets voorrijden, dan maar? Waar wilt u me hebben?’
‘Westerpoort, blijf verborgen. Er zal een meisje naar je toekomen, Sofia. Het meisje en haar ouders zijn degene die de stad uit moeten, ik kom later met de ouders. Het wachtwoord is cjothyth.’
‘Cjothyth. Charmant. Het baart me zorgen hoe u zich aanpast aan de naam die het volk u gegeven heeft. Verder nog iets?’
‘Wat zeggen de informanten over prins Mosan?’
‘De prins heeft twee magiërs gevonden, maar ze geven nog geen kik. Hij heeft ze op laten sluiten in de kerkers onder de Berg en vervolgt morgen zijn pogingen de twee te breken.’
‘De Berg. Prima.’ Ze kwamen aan bij Arts vertrekken. Art deed de deur open en draaide zich om naar Harm. ‘Geen namen. Stel het meisje gerust, maar geef haar geen informatie. Het kan even duren voordat ik er ben.’
‘Begrepen, meester Art. Veel succes gewenst.’
‘Tot later, Harm.’

De deur ging dicht en Art haastte zich direct naar een van de kasten. Het ding hing vol met mantels, capes en nette pakken, maar dat was niet wat hij zocht. Al tastende vond hij een klein knopje dat een mechanisme activeerde. De achterkant van de kast schoof opzij en onthulde een verborgen ruimte.
Groot was de kamer niet, maar er werd goed gebruik gemaakt van ieder stukje muur. Er hingen dolken, kortzwaarden, een rapier, en armbanden en kettingen in verschillende soorten en maten. Op een buste aan de verre muur hing Arts meest waardevolle bezit: een pak van bloedrood leer met zilveren trim, compleet met bijpassende laarzen, handschoenen en metalen helm die tot aan de neus beschermde. De hele set bevatte in totaal 4 alchemistische bezweringen. Eén voor sterkere huid, één voor sterkere botten, een voor versterkt zicht, en een voor tijdelijk versterkte spieren. Het pak was een fortuin waard.

Het pak van Bloedschade.

De effecten van alchemie werden direct voelbaar. Kleine pijntjes van de afgelopen dagen stompten af en de wereld werd feller en intenser. De betoveringen hadden oom Arnolf een waar fortuin gekost, maar het resultaat was het waard geweest. Art gespte de laatste bandjes vast, zette de helm op en koos twee dolken uit om mee te nemen. Daarna pakte hij een korte staaf van ijzer en rood goud van de muur. Een katalysator. Dit zeldzame object kon mana omzetten in energie. Art gebruikte het om zijn lichaam de nacht door te krijgen: zolang het genoeg energie kreeg om te blijven gaan zou het slaapgebrek er geen vat op krijgen.
Art was altijd al iemand die last had gehad van slapeloosheid. Als kind bleef hij al laat op en stond hij bij het krieken van de morgen naast zijn bed. Tijd had het probleem niet verholpen, en met de katalysator was het alleen nog maar erger geworden. Art had al vier dagen lang geen minuut geslapen en Harm had gelijk: dit zou hem uiteindelijk kapot maken. Het kon Art niet schelen. Dit was zijn plicht, zijn lot. Zijn keuze.
De energie vloeide vanuit de katalysator zijn lichaam in. Dit was andere energie dan die voortkwam uit de bezwering in het pak. Dat was explosief, bedoeld voor extreme overlast voor korte momenten. Deze energie was passief. Gaf zijn spieren rust en de kracht om de nacht door te komen.
Enige momenten later voelde Art dat het genoeg was en hing hij de staaf weer aan de muur. Hij trok zijn handschoenen aan en verliet de kamer. Het was tijd om te gaan. Hij zorgde ervoor dat alle deuren op slot zaten en zette het raam open. Met een sprong landde hij op het dak dat een verdieping eronder gebouwd was. Met behendige vingers maakte hij het raam weer dicht… En toen lanceerde hij zichzelf met een sterke luchtstoot.

Luchtmagie was verreweg de snelste manier om je door de stad te verplaatsen. Botten moesten wel versterkt worden om de klappen op te vangen, anders zouden ze breken na de eerste sprong. Het idee was simpel: de magiër lanceert zichzelf met een felle stoot van lucht, beschreef een boog door de lucht waarin hij met kleine stoten zijn koers corrigeerde als hij eenmaal neerkwam lanceerde hij zich in een nieuwe boog. In de praktijk was het lastiger. Het gebeurde snel dat een lanceerstoot of een correctiestoot te hard of te zacht was en het gewenste effect niet behaald werd, resulterend in schade aan zowel gebouwen als mensen. In de regel gebruikte Art het enkel voor grotere afstanden, onhandig als het was voor kleinere stukjes.
In zijn eerste boog maakte Art een paar kleine correctie zodat hij in de richting van de berg viel. Hij kwam neer op het dak van een villa en ving de klap op met een koprol, waarna hij zichzelf direct weer lanceerde in een volgende boog. Dit proces herhaalde hij voor een paar minuten, tot hij in de buurt van de Berg was. Het was al donker en waarschijnlijk zouden de wachters hem niet gezien hebben als hij nog een kleine sprong deed, maar Art nam geen risico en zorgde dat hij op straat landde. De avondklok had nog niet geluid, maar de straten in de Edel waren al leeg en de wachters duf. Er waren meerdere bruggen die de Berg met de rest van de stad verbonden. Een vanuit de Edel, een vanuit het Geloof, en een vanuit het handelsdistrict. De laatste werd het best bewaakt, zowel bij dag als bij nacht. De andere twee bruggen werden maar mild bewaakt. ’s Nachts werden ze bijna nooit gebruikt dus de wachters die er stonden hadden niets te doen… en letten dus ook niet op.
De twee wachters op de Edelbrug voorbijkomen was kinderspel. Ze hadden iedere nacht hetzelfde looppatroon, en met een beetje handigheid wist Art zich ongezien aan de andere kant van het water te krijgen.

Nu zou het lastiger worden. De kerkers werden een stuk beter bewaard, en Art wilde het zo lang mogelijk uitstellen dat er alarm geslagen werd. Uiteindelijk zou hij wel herrie moeten gaan maken om de uitbraak tot een succesvol einde te brengen, maar als hij nu al gezien werd zouden dingen behoorlijk gecompliceerd worden.
De ingang van de kerkers onder de Berg lag afgezonderd, was ommuurd en werd bewaakt door een enkele soldaat van de koningsgarde. Art rende vanaf de brug langs de buitenmuur van de Berg tot hij zeker wist dat hij dicht bij de ingang van de kerkers was. Met een beheerste luchtstoot lanceerde hij zich boven op de muur, waar hij stilhield om te kijken of hij het goed had gehad. Inderdaad, hij kon de ingang zien, evenals de bewaker. Sluipend over de muur bracht Art zichzelf zo dicht mogelijk bij de ingang als hij durfde zonder gezien te worden. Hij focuste en liet een eind verderop een maar stenen tegen elkaar slaan. De soldaat keek op bij het horen van het geluid, en hij ging –zoals gehoopt- op het geluid af. Art liet zich snel vallen en maakte dat hij naar binnen kwam.

Nu moest hij voorbij de cipiers zien te komen. Het sprak in Arts voordeel dat de laatste uitbraakpoging meer dan vier jaar geleden plaats had gevonden en het leven van 5 van de uitbrekers had gekost. De organisator was wel ontkomen, evenals het doelwit. Maar dat viel ook wel te verwachten van Sertes Alumin. Sinds die laatste keer 4 jaar geleden was alles rustig verlopen in de kerkers onder de Berg, dus de cipiers waren niet bijzonder alert. Maar wel alert genoeg om een vreemdeling in rood en zilver ter plekke op te pakken. Het zou ze natuurlijk niet lukken, maar Art had tijd nodig om de ouders van Sofia over te halen hem te volgen en dat ging zo lastig als er een korps schreeuwende cipiers op je nek zat.
Het probleem was dat Art nog nooit eerder in de kerkers was geweest. Hij had wel eens een plattegrond bekeken en wist de ruimte waar de eigendommen van gevangenen bewaard werden te vinden, maar hij had geen idee van eventuele patrouilles of hoeveel cipiers momenteel actief waren. Had hij maar meer tijd gehad, dan zou hij het plan tot in de puntjes uit kunnen werken. Maar het moest vanavond gebeuren. Mosan verkeerde nu nog onder de indruk dat de “magiërs” gewoon koppig waren. De volgende dag zou hij ontdekken dat het helemaal geen magiërs waren en dan zouden de rapen gaar zijn.

Art begon zijn zoektocht naar Johan en Geralda Libavius. Als hij Mosan een beetje goed ingeschat had zou hij de twee in een dieper gelegen kerker hebben vastgezet voor shockeffect, dus Art sloeg de gang in die, als hij het zich goed herinnerde, naar de diepste kerkers leidde.
De gang was lang en kaal. Schaduwen kropen als slangen over de muren, weg kronkelend voor de flikkerende vlammen van fakkels. Achter deuren van ijzeren spijlen lagen gevangenen te slapen of dof voor zich uit te staren. Art besteedde geen aandacht aan ze. De alchemisten zouden dieper zitten.
De gang eindigde in een T-splitsing. Art ging naar links. Deze gang zag er precies hetzelfde uit als de vorige, maar er was duidelijk meer ruimte tussen de fakkels dan in de vorige gang. Een onverwacht geluid deed Art bevriezen. Voetstappen. Er kwam een cipier aan. Gejaagd keek Art om zich heen. Nergens een plek in deze gang om te verbergen. Hij draaide zich om en maakte dat hij naar de vorige gang kwam. Misschien… Hij maakte zich zo klein mogelijk en hield zijn adem in. De stappen werden luider en luider… Tot er een cipier met een fakkel verscheen op de splitsing. Art spande zijn spieren… Maar de cipier liep door. Opgelucht haalde Art weer adem, en toen de stappen weer zacht werden dook hij de gang weer in.

Een tijdje gebeurde er niets. Blijkbaar werd dit gedeelte maar weinig gecontroleerd door de cipiers. Dat kwam toch wel mooi uit. Art naderde het einde van de zesde gang toen een onverwacht geluid hem tot een halt bracht. ‘Jij bent geen cipier.’ Art kromp in elkaar. Die stem was uit een cel gekomen. Verdoemd, dit werd lastig. Hij kon niet gewoon doorlopen, want dan zou de gevangene zeker herrie maken. Maar als hij bleef zou hij eisen dat Art hem ook vrijliet. Daar had hij geen tijd voor. De stem sprak nog eens. ‘Wie ben jij?’
Dat klonk… bekend. Was dat… Verdoemd ja. Art ging voor de celdeur staan en trok zijn helm af. ‘Herken je me dan niet meer, Johan Libavius?’
Johan zag er slecht uit. Hij droeg vieze lompen en zijn gezicht was beurs. Nergens sierraden. Die hadden ze hem natuurlijk ontnomen. De man kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Jij bent die edelknaap van dat plein.’
‘De enige echte. Ik ben hier om jullie te bevrijden.’
‘Vergeef mijn scepsis, maar waarom zou ik dat geloven.’
‘Ik heb jullie dochter gevonden, Sofia. Ze is nu veilig, maar dat zal ze niet blijven als Mosan er achter komt dat jullie geen magiërs zijn. Hij zal haar vinden en dan heeft hij een jonge magiër in zijn klauwen. Dat wil niemand. Ik kan jou en je vrouw Geralda hier vandaan krijgen voordat dat gebeurt.’
‘Hoe weet je dat allemaal? We hebben die kikker van een prins niets verteld.’
‘Is dat niet duidelijk? Sofia heeft het mij verteld toen ik haar ervan had overtuigd dat ik jullie zou helpen. Is Geralda ook in die cel?’
Johan knikte. Art deed een stap naar voren en zette zijn helm weer op. Hij focuste, en het slot van de cel begon te gloeien. Een paar seconden later trapte Art de deur in. Johan had ondertussen zijn vrouw op de been geholpen. ‘Kunnen jullie rennen?’ Ze knikten. Art gebaarde ze om hem te volgen, en hij zette het op een lopen. Het was tijd om herrie te maken.

De eerste cipier zag ze van ver aan komen. Hij blies schril op een fluitje en greep naar de knots aan zijn heup. Art liet een steen uit de muur komen, en het ding sloeg met een noodgang tegen de gehelmde slaap van de man, die bewusteloos neerviel. De knots viel rammelend op de stenen vloer. Als er nu nog geen alarm was geslagen zou Art teleurgesteld zijn. Achter hem klonk de verbaasde stem van Johan. ‘Jij… je bent een magiër.’
‘Tot uw dienst.’
Zoals Art wel had verwacht stonden in de volgende gang drie bewakers met getrokken wapens op ze te wachten. ‘Hou afstand,’ mompelde hij over zijn schouder alvorens zelf een sprintje in te zetten. Focus. Een vuurbal verlichtte de donkere gang en de eerste bewaker gilde. Eerst van verbazing, toen van angst, en toen van pijn. De tweede cipier duwde zijn verbrandde kameraad opzij en zette een charge in. Een brok steen uit de muur sloeg hem naar de zijkant, waarna een kleiner stuk uit de vloer in zijn gezicht belandde. De derde man pakte zijn knots met beide handen beet, maar Art was al verder. Met een felle luchtstoot lanceerde hij zich vooruit. Met een druk op zijn schouder activeerde Art de laatste bezwering, en explosieve energie vulde zijn lichaam. Op volle snelheid vloog hij op de man af. Met zijn linkerhand sloeg hij de knots uit zijn hand, en met de rechter haalde hij uit naar de borst. Daarna ebde de energie direct weer weg. Ademloos klapte de cipier dubbel, en Art gebaarde Johan en Geralda om haast te maken.

De route naar buiten was iets anders, daar ze eerst nog langs het hok moesten waar de eigendommen van gevangenen gehouden werden. De cipiers zouden ondertussen waarschijnlijk de uitgang versterken en geen mannen in dat hok stationeren.
Hij had gelijk. Het hok was verlaten. ‘Zoek je spullen. Ze mogen er niet achter komen dat jullie alchemistische objecten hebben.’ Er moesten een aantal kisten ondersteboven gekeerd worden, maar de eigendommen werden gevonden. Geralda en Johan kleedden zich snel aan, en toen zette het kleine groepje het weer op een lopen. Recht naar de uitgang, deze keer.

En recht in een muur van bewakers. Art vertraagde niet en focuste weer. Brokstukken vielen als hagel neer op de groep en Art gebruikte het moment van verwarring voor een luchtstoot, waarbij de hele rij om viel. ‘Gaan!’ brulde Art, en de drie zetten het op een lopen, over de versufte bewakers heen. Art trapte de deur naar buiten open met een restje explosieve energie. De gardist die buiten op wacht had gestaan draaide zich verbaasd om. Art was voorbereid en haalde hem onderuit met een paar stenen die zich van achteren in de knieholtes boorden. De gardist klapte achterover en Art werkte hem tegen de grond met een trap tegen het hoofd. De cipiers begonnen ondertussen overeind te komen, dus ze moesten haast maken. Art gebaarde de Libavii hem te volgen naar de dichtstbijzijnde muur. ‘Zet jullie schrap,’ waarschuwde hij, en toen schoot de grond onder hun voeten plotseling omhoog. De drie werden gelanceerd en landden op de muur, ongedeerd dankzij de alchemie. Art wees naar de westermuur. Johan knikte begrijpend en ging voorop, op de voet gevolgd door Art en daarachter Geralda. Op de rand van de buitenmuur sprong Johan als eerste naar beneden. Art maakte plaats voor Geralda, die haar gemaal zonder aarzeling volgde. Art wilde volgen, maar een plotselinge pijn vlamde op in zijn linkerarm. Toen hij keek zag hij dat een pijl zich in zijn arm had geboord. De punt was dwars door het leer gegaan en had zich zelfs aan de andere kant weer naar buiten weten te werken.
En op dat moment verloor hij zijn balans en viel hij voorover, de muur af. De grond kwam snel dichterbij, en Art wist nog net op tijd een luchtstoot te produceren om zijn val te breken. Grommend kwam hij neer. De alchemisten hielpen hem overeind en Geralda zag de pijl. ‘Je bent gewond!’
Art haalde zuigend adem, vechtend tegen de pijn. ‘Laat zitten. Geen tijd. We moeten naar… de Westerpoort.’
‘Hoe komen we daar? De bruggen zullen vast allemaal zwaar bewaakt zijn nu!’
Art maakte zich los van hun steun en liet een lang stuk steen uit de grond schieten. Donderend kwam het brok neer en vormde het een oversteek. ‘Deze brug niet.’
Geralda ging voor, gevolgd door Johan die Art ondersteunde. Eenmaal aan de overkant liet Art de oversteek versplinteren. ‘De daken. Op de daken schudden we ze makkelijk af.’
‘Maar je arm!’
‘Vergeet de arm. Zet je schrap.’ En ze vlogen weer. Art landde met een koprol waarbij hij de vlammende pijn verbeet. Hij voelde hoe het bloedverlies een greep op hem begon te krijgen. Ze moesten haast maken.

--

‘Cjothyth.’
Harm keek neer op het meisje en haar begeleider. ‘Ah, u moet de jonge meesteres Sofia zijn. De meester heeft me over u ingelicht. Het is mijn taak u en uw ouders veilig de stad uit te escorteren. Als ik zo vrij mag zijn, wie is dit heerschap?’
Het meisje antwoordde. ‘Dit is Jacob. Hij is doofstom en gaat met ons mee.’
‘Oh? Daar heeft de meester mij niets over verteld. Maar het zal vast wel goed zijn dat meester Jacob met jullie mee komt. Er is ruimte genoeg. Nu, ik wil u vriendelijk verzoeken in de koets plaats te nemen en geduldig te zijn. De meester en uw ouders zullen vast en zeker snel op komen dagen en dan kan u de stad in alle rust verlaten.’

--

‘Harm!’ Arts stem begon af te zwakken en hij voelde zijn lichaam aftakelen terwijl hij de laatste stappen naar de koets zette, zijn rechterarm steunend op Johan en zijn linkerarm bloedend langs zijn zij. De butler sprong van de bok en overbrugde snel de paar meters.
‘Meester, uw arm! In de koets, onmiddellijk. Ik pak iets om de bloeding te stelpen en de pijn te verlichten.’ Harm werkte Art snel de koets in en begroette toen de alchemisten. ‘Meester Johan en meesteres Geralda. Het doet mij deugd u goed en wel te zien. Helaas moet ik u verzoeken heel even buiten te wachten terwijl ik de wonden van de meester stelp.’

Art zette zijn helm af en veegde het zweet van zijn voorhoofd. De pijn verbijtend glimlachte hij tegen Sofia, die tegenover hem zat in de koets. ‘Hallo, Sofia. Goed nieuws. Je ouders zijn vrij.’ Toen vlamde de pijn weer en gooide Art zijn hoofd in zijn nek in een geluidloze schreeuw. Harm kwam de koets in met een paar dingen in zijn armen, maar Art nam niet de moeite om te kijken wat het was. De wereld was… vaag aan het worden. Harm duwde iets in zijn mond en Art slikte mak door terwijl de oude butler een poging deed de wond te verschonen zonder de pijl te breken of het leer te ruïneren. Hij wist het bloeden te stelpen, en langzaam begon het verdovende middel te werken. De wereld werd langzaam scherper, en Art bedankte zijn huismeester die knikte en de koets uit sprong. Sofia’s ouders wamen de koets binnen en ergens klonk het geluid van Harm die de wagen in beweging zette met een klak van zijn zweep.
Art deed zijn ogen dicht en gaf de familie Libavius de ruimte voor hun hereniging. De wereld was nog steeds dof en hoe Harm de poort uit gekomen was kreeg hij niet mee.

Ongeveer een kwartier later deed Art zijn ogen weer open. ‘Johan. Geralda.’ Zijn stem was rasperig. ‘Jullie zullen moeten verhuizen nu je identiteit mogelijk uitgelekt is. Ik neem aan dat jullie een schuiladres hebben? We kunnen jullie een paar uur de goede kant op helpen en ik zal proberen Mosan op te houden terwijl jullie verdwijnen.’ Hij gromde om de doffe pijn die nu nog bonsde. In ieder geval was het bloeden opgehouden. ‘Sofia, jij moet het beste op jezelf passen van allemaal. Magiërs zijn gewild door iedere edelman in het koninkrijk en hoe jonger hoe beter. Jij bent vrij geboren. Verspil je vrijheid niet aan de ketens van een of andere hooggeborene. Zoals je ziet loopt dat niet altijd goed af.’

_________________


Valar Morghulis.

“Mijn mannen dienen als back-up voor het geval dat er iets misgaat, vrouwe. Niet dat ik u niet vertrouw, u vroeg om vertrouwen en dat geef ik u dan ook. Nee, we hebben het hier over de kapitein van de wacht, dus we kunnen niet lichtzinnig doen over de hoeveelheid manschappen. Gewoon het zekere voor het onzekere. En over dat boek. Ik vraag mij af wat er in dat boek staat wat zo belangrijk is voor onze deal. Met alle respect, dame Eckkenburg, maar wat is het nut? Wat voor kennis zou ik nog meer moeten vergaren wat onze deal versterkt?”

De oude man liet Jacob en Sofia beide instappen. Sofia trok hem naar binnen en gebaarde van alles naar hem. Ze had zojuist tegen de koetsier gezegd dat Jacob doofstom was en meeging. Het leek de koetsier wel in orde. De koets zelf was van binnen erg luxe. De bankjes waren bedekt met fluwelen bekleding en er was een drankkabinetje aanwezig. Zo gemaakt dat de fles heen en weer konden bewegen, zodat ze niet kapot zouden gaan bij het hobbelen van de koets.
Ze zaten een tijdje in de koets, rustig wachtend totdat de man en de ouders op kwamen dagen. “Harm” hoorde Jacob de man roepen. De koetsier heet dus Harm. Verder hoorde Jacob niet veel, want er was flink wat gerommel buiten.
De man kwam de koets in met een pijl door zijn bovenarm. Sofia keek ervan weg, terwijl Jacob juist de wond bestudeerde. De man zei tegen Sofia: ‘Hallo, Sofia. Goed nieuws. Je ouders zijn vrij.’ Sofia knikte maar keek nog steeds niet naar de wond.
De koetsier begon de wond te verzorgen en schoon te maken. Daarbij ging hij heel voorzichtig te werk om het lichaam daar niet verder te beschadigen. Met zo’n pijl dwars door je arm heen kon je iemand, tijdens het schoonmaken , nog veel schade toebrengen. De koetsier vond het wel best en de ouders van Sofia kwamen de koets in. De man sloot z’n ogen en gaf de familie de ruimte om elkaar te begroeten. De koets begon te bewegen.
“Mam en pap. Jullie zijn veilig.” En Sofia sprong bij ze op schoot. “Ik ben zo blij dat jullie er zijn.” “Wij ook meisje, wij ook.” Zei Geralda terwijl ze haar dochter knuffelde. Nu viel Jacob de ouders ook op. “Dat is Jacob,” zei Sofia die de vragende gezichten van haar ouders zag, “Hij heeft me geholpen nadat ik omver was gereden. En ik heb bij hem een paar uurtjes door gebracht.”
Ondertussen hadden ze zonder veel moeite de stad verlaten, de wachten vonden het wel best. Zeker zo laat op de avond en als het de schaduw was. Daarbij ging het ook nog om een koets van een edelman. Dus als je liever je hoofd nog wat langer aan je lichaam had zitten liet je ze gewoon door.
“Dankjewel Jacob,” zei Johan “We zullen je altijd dankbaar blijven en als er iets is dat we voor je kunnen doen.” Jacob knikte, maar zei natuurlijk geen woord. “Dat was ik vergeten paps. Jacob kan niet praten. Maar mag hij met ons mee. Hij wil graag leren over alchemie. Als jullie zijn huisje zouden kunnen zien en zijn boeken, zijn zelfgebouwde kelder.” Sofia ging weer naast Jacob zitten. En wat Sofia niet wist, is dat Jacob een zak bij zich had met spulletjes erin. Hij had zijn waardevolle spullen meegenomen. Zijn boeken, 3 boeken om precies te zijn. Een zak met geld en een krijtbordje met krijt. Hij pakte het krijtbordje eruit en begon te schrijven. Hij schreef: ‘Ik zou heel graag met jullie mee gaan als dat kan. En graag meer willen leren over de alchemie. Ik heb gezien hoe het Sofia beschermde. Ik wil graag meer ervan.’ Moeder wilde het woord nemen, maar voor ze iets kon zeggen had de man al wat gezegd.
‘Johan. Geralda. Jullie zullen moeten verhuizen nu je identiteit mogelijk uitgelekt is. Ik neem aan dat jullie een schuiladres hebben? We kunnen jullie een paar uur de goede kant op helpen en ik zal proberen Mosan op te houden terwijl jullie verdwijnen. Sofia, jij moet het beste op jezelf passen van allemaal. Magiërs zijn gewild door iedere edelman in het koninkrijk en hoe jonger hoe beter. Jij bent vrij geboren. Verspil je vrijheid niet aan de ketens van een of andere hooggeborene. Zoals je ziet loopt dat niet altijd goed af.’
“Schuiladres hebben we niet.” begon Johan, “Als ik deze kant op kwam om wat te bezorgen bij de edel dan sliep ik altijd bij die klant. Die familie is al klant sinds mijn voorouders in contact gekomen zijn met ze. Helaas heb ik het bericht gekregen dat hij een paar jaar terug is heen gegaan. En of er nog iemand is, ik weet het niet. We hadden natuurlijk nog wel andere klanten, maar dat liep via die edelman. Hij was echt te vertrouwen en via hem verkocht ik dus mijn spullen verder en liepen de bestellingen. Verder in de stad hebben we dus geen schuiladres of iets. Buiten de stad hebben we wel diverse schuilplaatsen, maar die zijn niet geschikt om met meer dan één persoon te verblijven. Als ze überhaupt nog staan, want sinds de dood van die edelman ben ik niet meer in de stad geweest. Ik heb de afgelopen jaren alleen in Ulubelu doorgebracht samen met mijn gezin. Vooral bezig met het ontdekken van de alchemie en Sofia helpen met de magie. Het is een klein gehucht van een aantal boerderijen. De ideale schuilplek, zeker aangezien we daar ook een gewoon boeren gezin zijn. Ik denk dat we daar gewoon prima naar toe terug kunnen.”
“Dan kan Jacob ook bij ons komen wonen en werken als hij dat wil.” Ging Geralda verder, “Werk genoeg op de boerderij.”
Jacob werd helemaal blij, deze mensen waren heel erg goed. Als het kon lukken dan zou Jacob tevreden zijn. Dan hoefde hij niet eens wraak te nemen op zijn tante. Jacob schreef op zijn bordje: ‘Ik ga graag met jullie mee.’ Vragend keek hij de edelman aan. Net als Sofia en Geralda. Johan keek de edelman niet vragend aan, maar was wel benieuwd naar de reactie van de edelman. Misschien werd het wel een nieuwe klant van hem. Want alleen te moeten leven van het land vond hij toch minder. En misschien kon hij meer te weten komen of er nog nageslacht was van Roelof Eckkenburg. Hij wist wel dat diens vrouw en kinderen overleden waren, maar er liepen toen een keertje drie meisjes rond. En een daarvan droeg chiquere kleren dan de andere twee. Daarna had hij haar nooit meer gezien. Verder wist hij weinig van Roelof, dat leek hun beide het beste. Hoe minder ze wisten, hoe minder ze konden verraden.

_________________


Going faster than the speed of light isn't possible. That would mean you could go to a place in time. And at that time you wouldn´t be born, but still would be at that place.

Dus die Jacob kon wel degelijk lezen en doof was hij ook al niet. Ergens deed dat Art goed. Had hij het toch aan het rechte eind gehad.
'Ik kan helaas niet zo veel voor jullie doen buiten Mosan van jullie nek houden en een lift geven. Mijn familie besteedt maar weinig aandacht aan de gebeurtenissen in Konigsberg en bekommert zich meer om zijn landerijen en vazallen. Onze politieke invloedssfeer -en daarmee onze lokale hulpmiddelen- zijn in deze stad beperkt.
Als dat dorp... Ulubelu? Als jullie zeker weten dat dat dorp een veilige schuilplaats is, dan zal Harm jullie er naar onderweg helpen. Het is het beste als jullie een tijdje wegblijven uit Konigsberg.'
In het moment stilte dat volgde raapte Art zijn gedachten bij elkaar. Hij merkte altijd dat het lastiger werd als hij langer wakker was, en met het bloedverlies erbij voelde denken als zwemmen door een dikke vloeistof. Traag en vermoeiend. 'Ik heb... een voorstel. Laat Sofia in Konigsberg. Ze kan optreden als contactpersoon mochten jullie mijn hulp weer nodig hebben, en ik kan haar dingen bijbrengen over magie die boeken niet kunnen beschrijven.' Zijn ogen richtten zich op het meisje. 'Als ze dat wilt. Ik kan onderdak en levensvoorziening regelen. Niemand zal zich om haar bekommeren en als jullie contact willen kan je Jacob hier sturen. Wat zeggen jullie ervan?'

_________________


Valar Morghulis.

Waarom. Waarom was hij een dief? Een iets moeilijkere vraag. Hij had er nog nooit bij stilgestaan waarom hij zichzelf op een zonovergoten dag had verandert van acrobaat in een dief. Het leek gewoon de juist keuze op dat moment. Het leven van een rondtrekkende acrobaat was gewoon niet winstgevend genoeg om in al zijn noden te voorzien. En dus had hij maar gekozen voor het leven van een dief. Het nieuws dat er een enorme schat verstopt zat in de kluis van heer Tabor had hem over de streep getrokken. Een goeie maand later was hij schatrijk, nog een week later gezocht in heel Havenaden.

Sertes' handlanger mengde hem ook in het gesprek met een schertsende opmerking. Daarna stelde hij doodleuk dezelfde vraag. De noorderlingen hadden werkelijk vreemde gewoonten.

"Omdat... het ooit een verstandige keuze leek. En nu zit ik er meer of min in vast. Maar ik ben hier niet gekomen om mijn levensverhaal - hoe interessant ook - te vertellen. Ik ben ook niet gekomen om me blindelings aan te sluiten bij een of ander dievengilde. Ik ben gekomen omdat ik eens wou weten waarom juist jij zo belangrijk lijkt in deze stad. Zo belangrijk zie je er niet echt uit, Sertes."

'Belangrijk? Ik? Ik ben niet belangrijk. Bijna niemand in deze stad is belangrijk. Ik ben bekend, dat is iets heel anders. Veel mensen hier kennen mijn naam en een aantal van de... meer bijzondere dingen die ik heb gedaan. Ik ben beroemd, befaamd, berucht. Maar belangrijk? Nee. Ik had belangrijk kunnen zijn als ik had gewild, maar wat is daarin de uitdaging? Waar het op neer komt is dat ik de bendeleidertjes met rust laat en dat de bendeleidertjes mij met rust laten. Ze weten dat mij uit de weg ruimen veel meer moeite kost dan het resultaat waard is.
Nu, ik denk dat er vast wel een of andere grote baas rondhangt in de Schaduw van de Berg die gebruik kan maken van je talenten en bereid is je te vertellen hoe hij de Schrik van de Sloppen is. Je kan een lucratieve baan bij hem krijgen en de klussen met het meeste rendement klaren. Het zou je rijk maken, maar erg spannend is het niet. In dit gilde gaat het niet om het rendement. Het gaat om de faam en de uitdaging.'
Een moment stilte. 'Dus nu weet je meer over mij, Wroclaw. Ik ben de getalenteerde excentriekeling van de stad.'

_________________


Valar Morghulis.

Het Witte Hert stelde haar inderdaad vragen, ze wachten even met beantwoordde van deze vragen en nam nog een slok wijn.
Dit was de eerste keer dat ze thuis een wijntje dronk die niet uit Ersenai kwam. Deze kwam uit Meraley en was drie jaren oud. Het was een erg lekker wijntje waar niet meer dan druiven aan toe was gevoegd. Er waren ook nog diverse fruitsoorten aanwezig. Deze wijn had ze cadeau gekregen voor haar verjaardag van de ouders van de persoon die toen haar vriendje was. Jammer genoeg moest hij vlak daarna vertrekken naar een ander deel van Avaren en kwam een maand later het bericht dat hij nooit meer terug zou komen. Ze vond het destijds erg jammer. Het was namelijk de eerste man die ze echt heel erg leuk had gevonden en die bereid was haar naam aan te nemen. Een schat van een man, maar helaas mochten ze niet lang bij elkaar zijn van Daul. Zo zeide de ouders het. Het mocht niet van Daul. Daul had andere plannen met hun zoon. Waarom riep hij hem anders bij zich. Joanna heeft sindsdien vooral binnen gezeten overdag en uiteindelijk ging de knop weer om.
Ja de wijn was goed, goed genoeg om te drinken met deze man. Ze had natuurlijk nog wel betere wijnen liggen, natuurlijk afkomstig uit Ersenai, maar voor deze gelegenheid was hij prima.
Lang geleden was ze wel eens in een wijnmakerij geweest met haar ouders en broers, heel erg interessant vond ze het niet. Het stonk er vooral en die wijn was erg smerig. Gelukkig hoefde ze het toen niet te drinken. Dat werd niet van jonge kinderen verwacht. En dat was maar goed ook, want de andere werden er een beetje ziek van en moesten die nacht overgeven. Ze hoefde daarna nooit meer mee naar een wijnmakerij.
Joanna had inmiddels haar wijn opgedronken en zag dat het Witte Hert haar nog steeds aankeek: “Je mannen mogen er best zijn. Maar horen niet bij mij. Ik hoef namelijk niet bang te zijn voor Alfredo. Hij weet wel een klein beetje dat hij moet oppassen naar de andere adel toe. Zeker als er zoveel belangrijke mensen bij zullen zijn. En wat betreft dat boek. Zoals ik al zei je moet het doorlezen. Je hebt nog een redelijk gebrek aan kennis over de stad. En hier en daar wat belangrijke toevoegingen. Het is slechts een samenvatting, maar dan weet je voorlopig wat je moet weten over de stad. Het zal vanzelf verder wel duidelijk worden. Je moet geduld hebben, alles op zijn tijd.”
Het wijnglas van Het Witte Hert was ook leeg, “Nog een glaasje wijn?”
_______________________________________________________________________

Jacob's verhaal

De man deed Sofia een voorstel en vroeg haar bij hem te komen wonen. Voordat iemand anders kon reageren zei Sofia iets “Nee dat wil ik niet. Ik wil naar huis toe. En ik wil samen met mijn ouders zijn… en Jacob. Ik wil niet in de stad blijven.” En ze kroop tegen Jacob aan. Jacob voelde aan het meisje dat ze hier zo snel mogelijk weg wilden. Ze wilden echt naar huis toe, ze wilden naar een bekende veilige plek. Waar ze nog lekker kon spelen en een kind zijn. Ze was pas 10 jaar oud, dus zo gek was dat niet. In de jaren dat hij zelf over straat had gezworven had hij nooit vriendjes gehad en nooit kunnen spelen. Op zo moment denk je er niet over na, dat komt pas als het te laat is.
Geralda ging verder tegen de man “Bedankt voor het aanbod heer, maar zoals u hoort wil Sofia het op het moment niet. Alhoewel ik denk dat het niet verkeerd voor haar zou zijn als ze met u mee zou gaan.”
Johan knielde neer bij Sofia en Jacob. “Als je niet wil meisje dan hoef je niet. Maar geef hier nog niet meteen je definitieve antwoord. Hij is een magiër en kan je veel beter helpen dan wij. Wij kunnen je niet de begeleiding geven die goed genoeg is, hij wel. En je bent er misschien wel veiliger.” Sofia keek haar vader wel aan, maar ze bleef volhouden dat ze niet wilde. Het leek wel alsof Jacob de enige aan de kant was van Sofia. Zowel moeders, als vaders bleven haar proberen te overtuigen, ondanks ze het haar niet wilde verplichten. En de man, die hield zich een beetje afzijdig. Sofia werd er alleen maar verdrietig van hoe haar ouders deden en kroop verder wegen tegen Jacob aan. Jacob sloeg zijn arm om haar heen en met zijn andere hand schreef hij, met enige moeite, dat ze beter gewoon naar het huis konden gaan. En de beslissing van Sofia niet nu maken. Als ze van gedachten veranderd dan konden ze altijd nog naar de stad komen en naar de man toe gaan. Dat leek Jacob in ieder geval het beste.

_________________


Going faster than the speed of light isn't possible. That would mean you could go to a place in time. And at that time you wouldn´t be born, but still would be at that place.

“Als u er van overtuigd bent dat ik wat aan dit boek zal hebben, dan zal ik uw verzoek maar inwilligen. Dan zullen we zien hoeveel ik werkelijk van deze stad afweet. En een glas wijn zal ik niet afslaan. Een goede wijn moet je niet laten verstoffen nietwaar?” Hij kon hier nog wel even blijven. Toen maakte hij in zijn hoofd de klik dat zij misschien… of toch niet. He zou kunnen dat zijn de adellijke lieden had vermoord. Dat er bloed aan haar handen kleefde was hij zeker van. Of het blauw was wist hij niet. Maar dat maakte de situatie wel anders. Niet veel, maar wel anders. Dit betekende alleen dat hij haar in de gaten moest houden. Ze zou hem niet snel iets aan doen, maar je kon nooit weten. Om gewoon de proef op de som te nemen en de reactie af te lezen van haar gezicht, stelde hij haar de volgende vraag. “Beangstigd het u niet, vrouwe, dat er iemand in deze stad rondloopt die de adel neerhaalt, hun vermoord. U zou tenminste moeten schrikken van het bericht dat mensen van uw stand genadeloos worden afgemaakt, is het niet?”

'Het was een aanbod, geen eis. Als Sofia zelf niet mee wil komen dan kan ik haar niet onderwijzen. De opening blijft staan. Als Sofia later alsnog bij me in de leer wil is dat geen probleem. Het enige dat ik vraag in ruil voor mijn diensten is dat ze het zal overwegen.' Toen verviel Art weer in stilte en staarde hij naar het plafond terwijl de koets verder hobbelde.

In het halfuur dat volgde verkeerde hij in een mentale toestand die heen en weer schommelde tussen actief plannen en afdwalende gedachten onder begeleiding van het gestage gerammel van de koets en de dof kloppende pijn in zijn arm. Hij besteedde weinig aandacht aan de familie, die op zijn beurt vooral met zichzelf bezig was. Dat vond Art wel best. Hij had gedaan wat hij had willen doen, hoe dingen momenteel liepen was irrelevant.

De koets stopte en Harm opende het deurtje. Art schrok op uit zijn afgedwaalde gedachten en stapte als eerste uit, gevolgd door Geralda, Johan, Sofia, en als laatste Jacob. Harm sprak. 'Vanaf hier is het ongeveer een kwartiertje lopen voordat je aankomt bij een herberg die altijd wel wat kamers heeft. Rust daar voor de nacht en vertrek morgenvroeg naar uw eindbestemming. Ik wens u allen een goede reis.'
De oude butler boog en Art deed een stap naar voren. 'Dan is dit waar onze wegen scheiden. Als jullie in contact met mij willen komen: stuur Jacob en Sofia. Bezoek drie nachten achter elkaar de hele nacht het goudsmidsplein in het handelsdistrict. Als ik er op de derde nacht nog niet ben kun je er van uit gaan dat ik dood ben of terug naar thuis ben geroepen. In beide gevallen kan ik niet helpen. Vaarwel voor nu, en een goede reis.'
Er werden nog een aantal woorden van vaarwel gezegd, en toen vertrok de familie naar de herberg die Harm genoemd had. Art en de butler bleven achter. 'En, Meester,' sprak Harm toen de rest buiten gehoorafstand was, 'wat bent u nu met ze van plan?'
'Het meisje is een magiër. Het zal niet lang duren voordat de druk van haar ouders te groot wordt en ze bij me terug zal komen om te leren. Als de tijd daar is zal ik haar een aanbod doen om voor oom Arnolf te gaan werken. Als ze accepteert regelen we een transfer naar Maetranarch voor het hele zooitje.'
'En als ze je aanbod weigert?'
'Dan gebruik ik die Jacob en haar ouders als gijzelaars en drukmiddel. Ze zal in dienst treden bij de Hertog. Of dat nu haar wens is of niet.'
'Geen compassie voor een medemagiër?'
Art fronste. 'Dit meisje verdient niet meer sympathie dan de gemiddelde straatrat. Magie is een gave, geen bron van medelijden.'
'Ach, waarom probeer ik het ook.' Harm gaf hem een klopje op zijn rechterschouder. 'Je hebt goed werk geleverd, Art.' Hij hielp hem terug de koets in. 'Ga nu slapen, Art. De wereld en de plannen kunnen wel even wachten.'
Art zakte in elkaar op de bank. 'Slaap.' Waarom was het ineens zo lastig om te denken of de ogen scherp te stellen? 'Slaap,' herhaalde hij, het woord dik op zijn tong. Werd de wereld doffer of speelde die wond weer spelletjes met hem? 'Slaap is goed.'
En toen zakte hij weg in het niets.

_________________


Valar Morghulis.

De man ging inmiddels wel het boek lezen gelukkig. Onderwijl schonk ze hem nog een glas wijn in waarna de fles leeg was en ze deze bij de deur op een tafeltje zetten. Op dit tafeltje lag een zilver dienblad. Vervolgens liep ze gracieus weer terug naar de bank en nam plaats.
“Beangstigd het u niet, vrouwe, dat er iemand in deze stad rondloopt die de adel neerhaalt, hun vermoord. U zou tenminste moeten schrikken van het bericht dat mensen van uw stand genadeloos worden afgemaakt, is het niet?” vroeg Het Witte Hert aan haar, alsof hij iets probeerde te achterhalen. Hij had mogelijk iets bedacht en wilde dat bevestigen.
“Of het mij beangstigd? Er wordt zo vaak iemand van de adel vermoord, een aantal voorouders van mij zijn ook vermoord. Dus het is altijd mogelijk. Echter, geruststellend zou het niet zijn als er iemand rondloopt die in het wilde weg de adel slacht. En zolang het niet dichtbij gebeurd is er weinig aan de hand. En Henry heb ik er niet over gehoord dat er de laatste tijd mensen in de edel zijn vermoord, dus dan zal het wel meevallen. Vanwaar deze vraag Witje?”

_________________


Going faster than the speed of light isn't possible. That would mean you could go to a place in time. And at that time you wouldn´t be born, but still would be at that place.

“Vrouwe, ik wil u niet intimideren, maar ik vraag u terug te stappen tot over de grens. U begeeft zich nu op de gevaarlijke grond van mijn trots. En hoewel vlinders mooi zijn, wil ik mijzelf niet vergeleken hebben met een witje. Ik draag veel trots in mijn titel en als iemand, al was het de koning, daar lullig over gaat doen, dan zie ik mij genoodzaakt die persoon te verzoeken terug te treden. Want hoewel ik me in uw huis bevindt laat ik me niet beledigen. Dus ik verzoek u me nooit meer zo te noemen, of uw wereld zal langzaamaan afbrokkelen. Misschien niet door mijn hand, maar wel door de handen van tientallen anderen die niet zullen twijfelen u het leven te ontnemen. U kunt mijn woorden in de wind slaan, maar zeg niet dat ik u niet heb gewaarschuwd. Maar goed, ik behoud nu de kalmte in mijn hoofd. Ik zie het over het hoofd voor deze ene keer. En denk niet dat u de enige mogelijkheid bent om mijn plan uit te voeren. Ik probeer het netjes te houden, maar ik kan ook gevaarlijk gaan spelen. Ik ben nu eenmaal een persoon die zijn trots niet in de grond laat stampen. En dat moet u goed onthouden vrouwe Eckkenburg, mijn trots is groot en ik zal het niet laten verkleinen of vertrappen.” Toen leunde Derrald weer rustig achterover op de comfortabele bank. Ze had zijn antwoord ontweken en daarom zou zij het kunnen zijn. Deze avond kon nog leuk worden. Nu eens kijken hoe ze zou reageren op zijn tirade. Ze kon nog bruikbaarder zijn dan hij had gedacht.

Hij was nogal beledigd en gaf haar de wind van voren. Niet helemaal wat ze verwacht had. Ze had niet gedacht dat hij zich zo makkelijk zou laten gaan. Trots was hij zeker, maar die bedreigingen hadden niet gehoeven.
“Ik bied je mijn excuses aan, mijn excuses. Het was niet de bedoeling je te beledigen. Zolang je overmorgen, je maar niet zo dominant gedraagt. Daar houden wij als adel niet van, dat bediendes zo doen. Echter heb je nog steeds mijn vraag niet beantwoord. Vanwaar de vraag?”
Het Witte Hert was na zijn tirade ontspannen achterover gaan zitten en haar testje was gelukt. Ze was meer te weten over hem gekomen dan hem waarschijnlijk lief was. En dat was maar goed ook.
Nu hopen dat hij haar vraag ging beantwoorden, ze was nieuwsgierig naar waarom hij het vroeg en dat hij er niet om heen ging draaien. Ze vond het eigenlijk wel genoeg voor vandaag en wilde graag in bad. Ze had was die morgen al niet in bad geweest, zojuist was er ook geen tijd geweest. Er was enkel tijd geweest op zichzelf iets op te frissen en daarbij was het gebleven.

_________________


Going faster than the speed of light isn't possible. That would mean you could go to a place in time. And at that time you wouldn´t be born, but still would be at that place.

“Nou, dame, ik dacht dat de hele stad wist dat er wat lui van adel zijn vermoord in het handelsdistrict. Blijkbaar had ik het mis en heeft de wat hogere adel er niks over gehoord. Dat kan natuurlijk gebeuren. Maar het wekt mijn nieuwsgierigheid wie die moorden heeft gepleegd, daar die persoon mij verhindert de adel van zijn slechtste kant te laten zien. Het corrupte deel dan. De adel van de steekpenningen en het machtsmisbruik. Maar ja als u ook niks weet, dan denk ik dat we het beter hierbij kunnen laten. U ziet er moe uit, ik heb nog wat te regelen, dus hierbij het verzoek u overmorgen weer te zien. Ik vond het gezellig en bevorderlijk voor mijn situatie, daar niet van, maar genoeg is genoeg zeggen we dan maar.”
De dame knikte instemmend en zei dat ze hem nog even uitliet. Ze liepen naar de deur en Derrald liep de deur uit. “Het was me een waar genoegen, dame, om in uw huis te gast te zijn. Daarna maakte hij een beleefde buiging en liep de oprijlaan uit. De dame hield hem inde gaten totdat hij het hek achter zich had gelaten. Dat maakte niet uit. Ze zou zijn vertrouwen waarschijnlijk toch niet beschamen. En nu tijd om de mannen te instrueren.

Ze had nee geantwoord op zijn vraag. Maar ze wist nu wel wat zijn bedoelingen waren, althans ze had een vermoeden. En voor de zekerheid zou ze voorlopig maar eventjes niet haar huis verlaten om het onrecht te bestrijden. Zeker vanavond niet.
Na het afscheid keek Joanna hem na. Ze bleef kijken totdat het Witte Hert van het erf was verdwenen, waarna ze de olielampen hangend bij de deur doofde. Het was een interessante man, de man die bijna kapitein van de wacht was geweest. Nu had hij als doel de adel straffen voor zijn daden. Geen verkeerd idee, ze zou hem daar maar wat graag bij helpen. En vooral die Eijzerstein, een vervelend figuurtje. Slecht voor de mannen en maakt misbruik van zijn macht. Benieuwd was ze zeker naar wat hij in petto had.
Ze sloot de deur af en liep de keuken in, met de bedoeling om water op te zetten voor een bad.
“Hallo Vrouwe,” zei Henry die bezig was in keuken met water, “Ik ben bezig met uw bad. Als u vast naar boven gaat, dan breng ik zo het laatste water.”
“Dankjewel Henry. Heb jij toevallig zojuist ook alles mee gekregen.”
“Jazeker vrouwe. Apart figuur. Ik had ook een paar keer het idee dat de man u uw leven wilde ontnemen.”
“Dan ben je niet de enige. Ga jij trouwens morgen nog naar Sofia morgen toe.”
“Morgenavond ga ik inderdaad naar Sofia toe. Hoezo vrouwe?”
“Kan jij regelen met Jonathan dat hij overmorgen ochtend net na zonsopgang eventjes hier langs komt. Ik wil een aantal dingen met hem bespreken. Je hoeft voor mij morgen ochtend geen ontbijt te maken trouwens, dat regel ik zelf wel.”
“Zoals u wenst vrouwe. Ik heb Mark en Anna al een rondleiding gegeven en morgenochtend zal ik Mark alles laten zien wat hij moet weten over de tuin. Anna heb ik het al verteld wat betreft haar taak als kok en ze heeft ook de zorg van de stal op zich genomen. Samen met Mark. Ik houdt ze natuurlijk nog wel in de gaten voorlopig, maar mijn eerste indruk is zeer positief over hun vrouwe.”
“Uitstekend, dan zal binnen een paar weken, verwacht ik, de tuin weer helemaal opgeknapt zijn. Perfect. Ik zie dat het water klaar is. Geef maar Henry. Dan kan jij gaan slapen.”
“Ik zal het naar boven dragen vrouwe en daarna gaan slapen.”
“Vooruit dan maar.” En Henry bracht het water naar boven.
Joanna volgde Henry naar boven en nadat Henry het water aan haar bad had toegevoegd, hadden ze elkaar een goede nacht toe gewenst en was Henry naar beneden gegaan. Joanna kleedde zich rustig uit en stopte al haar kleren in de waszak. Waarna ze vervolgens in haar wit porseleinen bad stapte. Het water was heerlijk van temperatuur.
Joanna overdacht de dag nog eens in bad. Er was veel gebeurd die dag en er stond veel te gebeuren. Ook wilden ze graag meer te weten komen over Sertes. Misschien liepen er nog wel mensen rond in de stad die haar konden helpen.
Na een uurtje in bad gelegen te hebben, liet ze het leeglopen, droogde zich af en deed een nachtjapon aan. Ze pakte een boek van haar nachtkastje, een boek met heldenverhalen vanuit de strijd tegen het keizerrijk. Lang heeft ze niet gelezen, aangezien ze al snel in slaap viel.

_________________


Going faster than the speed of light isn't possible. That would mean you could go to a place in time. And at that time you wouldn´t be born, but still would be at that place.

Wroclaw knikte toen hij het antwoord kreeg van Sertes. Het was niet exact wat hij had verwacht, maar hij liet het zijn. Hij had veel om over na te denken. Hij was nog niet volledig zeker wat hij van plan was.

"Een mooi antwoord," begon Wroclaw. "Maar de beste dieven glippen weg zonder dat hun naam bekend raakt. Als machtige personen je naam te weten komen dan is het vaak een stuk moeilijker om met je bekendheid te leven. Iets wat ik zelf heb ondervonden. Dus vertel me, wat is je geheim. Waarom ben je hier nog steeds en waarom ben ik nu hier en niet waar ik vandaan kom?"