Na een uitgebreid verslag van de ontwikkelingen die nacht, besloot Jingsy zelf nog een ronde te maken. Binnen 2 dagen was de overval ze konden beter zeker zijn van de situatie. Situaties die voorkomen konden worden voorzien. Het liep tegen het eind van de dag toen hij weer koers zette naar de tunnels. Het was druk op de hoofdstraten dus besloot hij de steegjes te nemen. Het was misschien beter om de komende dagen totaal niet op te vallen.

Hij ging een bocht om en opeens was het ontzettend druk. 3 mensen blokkeerden een steegje dat uit kwam in de straat waarin hij liep. De straat was niet erg breed, dus was er weinig ruimte om achter de mannen langs te gaan. Daarom besloot hij maar om te keren en een andere weg te nemen. Hij was de hoek nog niet om, toen hij een hoog gesmoord gepiep hoorde, gevolgd door harde klappen. En daar hadden we er weer een vechtpartij. Jingsy zuchte. Misschien moest hij toch maar een kijkje gaan nemen. Hij wilde niet straks last krijgen van een ongelofelijk schuldgevoel omdat hij niet had ingegrepen bij een moord of iets dergelijks. Hij keerde zich dus nogmaals om en liep voorzichtig het straatje weer in. Op dit moment was daar niks te zien, dus blijkbaar waren ze in de steeg. Daar klonken nog wel hevige knallen van een gevecht. Jingsy schuifelde langs de muur naar het steegje toe. Heel voorzichtig keek hij om het hoekje om de situatie te overzien. Ah dat verduidelijkt de boel, dacht hij bij zichzelf. Één man lag op de grond, blijkbaar knock-out. Een bebloed meisje stond ietwat verdwaasd naar de liggende man te kijken. Twee andere grote mannen sloten een derde man in. Ook hij leek een klein beetje gebutst. de twee grote mannen stonden met hun rug naar de uitgang van het steegje en de kleinere man kon geen stap meer achteruit zetten.

Tijd om in te grijpen. Jingsy haalde nog een keer diep adem en keek om zich heen. Uiteindelijk liep hij een stukje terug en pakte een stevige steen. Toen rende hij het steegje in. De mannen merkten hem pas op, toen hij bovenop één van hen zat. Hij gaf met de steen een klap op de kop van één van beide en hij gaf een gigantische schreeuw van schrik of pijn. In ieder geval wankelde hij een stuk achteruit en probeerde Jingsy van zijn nek te gooien. Jingsy hield stevig vast en bleef doorslaan met zijn steen, hopend dat de man snel bewusteloos zou neervallen en hij niet met al te veel schade hier vanaf zou komen.

_________________
~ You may say I'm a dreamer ~
- But I'm not the only one -

Marcello was net zo verrast toen hij zijn redder zag, als dat zijn overrompelaars waren. Het was een klein ventje, maar zijn arm ging als een bezetene op en neer op het hoofd van een van de mannen, toen Marcello door had dat de ander, sloom als hij was, er nog steeds maar wat bij stond te kijken. Marcello rende naar voren, en droef zijn vuist in de maag van de man. Toen die voorover sloeg, gaf Marcello een knietje tegen zijn neus. Die zou voorlopig niets zien, dan wel door de tranen die in zijn ogen spoten, dan wel door het feit dat Marcello een heel harde knie had. Tijd om zijn redder te helpen, want hij zag eruit alsof hij nauwelijks nog kracht had om zich vast te houden. Zijn arm ging al minder hevig op en neer, vermoeid door de zware steen. De man waar hij op zat die kon nauwelijks overeind blijven, laat staan zijn belager van zijn rug halen. Marcello rende, lichtjes hijgend, naar de man. Hij gaf een knikje naar zijn redder, die zo snel mogelijk van de rug afsprong, zo de man naar Marcello duwend. Door de gecombineerde kracht van de duw, en Marcello's sprint, was de klap zo hard dat Marcello's hand brak. Maar de man, was waarschijnlijk ook dood. Zijn hoofd was al bebloed door de de steen, en daar zaten nu ook een paar gaten in. Hetgeen wat het meest opviel was toch verreweg de deuk die nu zat waar zijn neus had moeten zitten. Er stak een stuk bot uit tussen de ogen, waar de neus maar een beetje plat bij hing. Marcello viel naast de man op zijn knieën, zijn pols dicht tegen zijn borst aan houdend, terwijl de tranen hem in de ogen prikten. Hij nam diep adem, schudde zijn hoofd en sloot de pijn buiten. Hij zat een volledige halve minuut zo, voordat hij zich genoeg gefocust had om de pijn buiten te kunnen sluiten zonder te mediteren. Dit zou hij later wel verhelpen. Hij zag dat zijn redder hem geschokt bestudeerde. "Dit heb je zeker wel verdiend, ik contacteer je later." zei Marcello terwijl hij een buideltje uit zijn vele zakken haalde. "10 goudstukken.." zei hij nog voordat hij zich abrupt omdraaide. Hij deed zijn handschoen van zijn rechterhand, de pijn die nog wel doorkwam verbijtend. Hij zag dat het vel rondom zijn knokkels kapot was. "Geweldig..." mompelde hij. Hij haalde een beetje verband uit zijn zak, en deed zijn handschoen weer aan. Maar dit was een andere handschoen, eentje die zijn hand in een positie dwong alsof hij iemand de hand ging schudden. Zo zou hij er minder last van hebben, en er geen onnodige bewegingen mee maken. Het uitdoen zou wel weer rot worden. Ondertussen was hij bij Jadira aangekomen, die nu echt te geschokt was om tegen te stribbelen. Pissig door de pijn en het feit dat het altijd maar weer op vechten uitdraaide met die dronkenlappen die denken met hun kruis, leidde hij Jadira naar de smederij. Sertes die was weer eens de hort op, en joost mocht weten wanneer, en of hij, terug zou komen. Hij wenkte de leerling om voor Jadira te zorgen, waarna hij naar Sertes' kamer ging. Daar ging hij achter het bureau zitten, zette Sertes' baret op en nam een kijkje naar zijn hand.

_________________
She's cocaine,heroin,alcohol and vicodin
She's my addiction, my addiction
She's cocaine,heroin,alcohol and vicodin
She's my addiction, my addiction

Hulp kwam toch ietwat later als verwacht. De kracht in Jingsy's hand begon af te nemen en de man bleef maar rechtop staan. Het bloed stroomde ondertussen van het hoofd van de man af en Jingsy's grip op de steen begon af te nemen door het steeds gladder worden van het voorwerp. Uit zijn ooghoeken zag hij dan uiteindelijk iemand op hun afrennen en met een snelle reactie sprong Jingsy van de man af en rolde door op de grond. Een krak ging gepaard met de slag op de grond. Bloed stroomde uit het gezicht van de man of uit wat er nog over was van het gezicht. Een lugubere aandoening lag op de grond. Jingsy slikte het opkomende gal weg en probeerde de beelden uit zijn hoofd te zetten. Zijn verstand op nul zettend keek hij om zich heen. De aanvallers waren uitgeschakeld maar de slachtoffers ook. De jongen leek danig gewond en zat met gesloten ogen zijn hand ondersteunend. Dat leek niet best. Het meisje leek nog steeds te verbijsterd te zijn om zich te verroeren. Vrijwel tegelijkertijd werkten de jongen en Jingsy zich overeind. Beiden moe van dit onverwacht heftige gevecht. Voordat Jingsy ook maar een woord had kunnen zeggen, ving hij een buideltje op uit de lucht.

"Dit heb je zeker wel verdiend, ik contacteer je later. 10 goudstukken" zei de omkerende jongen, een nog vreemdere indruk achterlatend. Quasi verbijsterd zette Jingsy een stap naar achteren en keek toe hoe de jongen zijn gewonde hand in een handschoen stopte en het met enige moeite omhoog werkte. Zonder een woord te zeggen vertrokken beiden de steeg uit. Een glimp van dankbaarheid scheen uit de ogen van het meisje richting Jingsy voordat ze de hoek omgingen.

"Hoe staat het ervoor?" vroeg Jesse. "Goed" antwoordde Jingsy, terwijl hij zich naar een hoek van de ondergrondse kamer bewoog en zich liet neerploffen op de dekens. Daar sloot hij zijn ogen en zuchtte.

_________________
~ You may say I'm a dreamer ~
- But I'm not the only one -

'Vanavond sta ik om klokslag 10 uur in je kamer. Zorg alsjeblieft dat je niks vulgairs aan het doen bent.'
Marcello beloofde nog een hoop herrie te worden als hij nu al tegen de scheenbeen van het gezag ging trappen. Sertes grinnikte. Mooi. Dat soort mensen kon hij wel gebruiken. Marcello zou het nodige te weten komen over Jadira zodat ze haar later zonder te veel problemen het gilde in konden krijgen. Die zorg stond nu in de wachtrij, dus kon hij zich met andere dingen bezig houden zoals het schoonmaken van zijn baret en Rutger rekruteren voor de zaak. En de oplossing voor een van die twee problemen deed zich voor in de vorm van een koperen schaal heet water die zojuist door een leerling binnen werd gebracht. De leerling keerde direct terug naar zijn plichten en Sertes bleef alleen achter op zijn kamer. Op zijn gemak slofte hij naar zijn nachtkastje om de baret te pakken... En kwam tot zijn ontsteltenis tot de conclusie dat die daar niet meer lag. Zijn brein schoot in de hoogste versnelling. Wie? Niet de leerling. Die had hij iedere seconde in het oog gehad. Niet Wroclaw, toen die verdween lag de baret er nog. Dus... Marcello belooft nog een hoop herrie te worden. Plotseling kon Sertes een stuk minder lachen om die gedachte. Het geluid van een zekere koperen schaal die tegen een deur werd gesmeten was beneden nog te horen.
Zijn woede was echter van korte duur en Sertes herstelde zichzelf snel. Voor nu dan maar geen baret. Hij zou Marcello wel op zijn donder geven zodra die terug kwam vanavond. Het warme water vloeide nog over de vloer en had ondertussen een aanzienlijke zooi gemaakt. Hij moest echt beter deze uitbarstingen onder controle krijgen. Zeker nu het gilde vorm begon te krijgen en deze belangrijke avond die voor de boeg lag. Hij had een hoop te regelen en verwachte een zeer specifieke ongenode gast… als diens bronnen ten minste zo goed waren als Sertes vermoedde.

Alles op z’n tijd. Hij moest zich eerst maar eens bezighouden met Rutger. Sertes begaf zich naar beneden en vond Rutger samen met Sigmund in de eetzaal. De twee leken een gesprek te houden, maar het viel stil toen Sertes aan kwam lopen. Die besloot maar direct het contact aan te gaan. ‘Het leven van een zwerver is niet echt wat voor jou, of wel, Rutger?

_________________


Valar Morghulis.

Voordat sigmund antwoord kon geven op zijn vraag, kwam er een man binnen die Rutger vaag bekend voorkwam. De lange jas deed ergens een belletje rinkelen, maar hij kon het niet helemaal plaatsen. Sigmund herkende hem schijnbaar beter. En toen ging er een lichtje op.
De man kwam naast hem zitten. "Het leven van een zwerver is niet echt wat voor jou, of wel, Rutger?"
"Niet als mensen mij midden in de nacht wakker schoppen. Gelukkig gebeurt dat normaal niet." Hij was even stil. "Maar iets zegt mij dat je niet komt uit medelijden met zwervers. Wat wil je?" Hij keek naar de man.

_________________
Light travels faster than sound,
This is why some people appear bright,
Until you hear them speak

De ananas is wel duur!

'Laten we het onderwerp nog maar even niet naar mij verschuiven. Je bent nog niet zo lang zwerver, daar zijn je kleren te netjes voor en je ruikt ook niet naar de drek van de Schaduw.' Sertes snoof. 'Niet al te sterk, in ieder geval. Je bent van de middenklasse, en nog geschoold ook. Je hebt Jonas verteld dat je een aan lager wal geraakte handelaar bent en ik geloof het wel. Hoewel je misschien een beetje de vriendelijkheid mist die handelaren tentoonstellen als mensen hun winkel binnen komen.' Hij haalde zijn schouders op. 'Maar aan lager wal raken heeft zo zijn invloed op het humeur. Je was tegen Jonas wat vaag over je faillissement. Daar zal ik maar niet over doorgaan. Het maakt ook eigenlijk niet uit. Als alleenstaande handelaar moet je wel het aardig goed doen met rekenen en plannen maken. Dus laat ik je vraag maar beantwoorden: ik heb een voorstel voor je dat je waarschijnlijk wel zal interesseren. Maar voordat ik daar specifiek op in ga zal je wel wat meer vragen voor me hebben. Zullen we een ommetje maken of blijf je liever zitten?'

_________________


Valar Morghulis.

De persoon die voorbij kwam was op zichzelf niet interessant, maar het doel van de wandeling naar de kolenhandelaar wel. Het jochie van een jaar of elf kwam vertellen dat er een handelaar op hem wachtte in de haven. Hij gaf de jongen wat geld voor de boodschap, regelde dat de buurman zijn kraam in de gaten hield en liep naar de haven. Het zou Leo wel zijn, de goede vriend. Dat zou betekenen dat zijn experimenten op de kolen waren afgerond. En nu maar hopen dat zijn theorie klopte.

In de haven aangekomen zag hij de al wat kalende man zitten, zoals gebruikelijk met pijp en een flinke pint.
“Leo, goed je te zien. Had je mij ontboden?”
“Haha, natuurlijk, wie anders? Je denkt toch niet dat ik iemand anders met jou in zee laat gaan? Nee, je bent een veel te goeie klant.”
“Wat heb je voor me meegebracht op deze mooie dag?”
“Nou, veel goed nieuws. Je theorie klopte als een bus. De oogst was geweldig en de smaak was verrukkelijk. Als je me niet zoveel zou betalen, zou ik ze allemaal zelf hebben meegenomen.” De man lachte hard en vrolijk.
“Nou, dat is goed nieuws. Hoeveel van die blauwe goudmijntjes heb je meegenomen?”
“200 stuks, en allemaal in tiptop conditie.”
De man dronk zijn mok leeg.
“Met deze revolutie in kolen zal ik zeker wat bekendheid binnenhalen, en natuurlijk een aardig bedrag, tenminste als het aanslaat. Hoe dan ook, dit moet gevierd worden. Ik zal je op een drankje trakteren in De Zilten Zuring.”
“Nou, dat sla ik niet af. Na zo’n reis heb ik wel weer eens behoefte aan wat betere drank.”
De mannen liepen richting de herberg en betraden deze.
Bij de bar bestelde Marius wijn en Leo een pint waar een gewone man stijf achterover van zou Vallen als ie hem in een teug opdronk.
“Gaat het nog goed in het dorp,Leo?”
“Goed? Goed? Het gaat geweldig! Het maakt gouden tijden door! Ze hebben ruim genoeg te eten en het restant verkoopt geweldig. Die mensen mogen blij zijn dat ze een man met zo’n goed stel hersens achter zich hebben staan.”
“Dat is goed om te horen.”
Marius nam een slok wijn.
“Zeg Marius, heb je nou al een keertje wat liefde gevonden?”
“Dat vraag je iedere keer, en je weet dat het antwoord hetzelfde blijft. Ik heb geen tijd daar voor en het meeste vrouwelijk volk uit deze stad is net zo slim als het vlees dat ze s’ avonds op tafel zetten. En als er eentje met een goed stel hersens tussen zit, zijn er geen mogelijkheden dat te benutten. En je weet dat ik niet zo houd van mensen die nog geen brood van een baksteen kunnen onderscheiden.”
“Weet je makker, je neemt alles weer eens veel te serieus. Wat maakt het uit dat een vrouw niet zo snugger is, liefde is veel belangrijker. Als ze met liefde en passie voor je wil zorgen is dat toch geen probleem?”
“Voor mijzelf zorgen kan ik ook. Diepgaande discussies voeren met mijzelf gaat wat lastiger.”
Hij zag dat zijn bolle vriend zijn bad van bier ophad.
“Zullen we de vracht dan maar gaan verplaatsen? Als we een beetje opschieten kan ik er nog wat verkopen.”
“Goed plan, Marius. Dan kan ik daarna weer een lekker middagdutje doen.”
De mannen liepen terug naar het schip en begonnen met het inladen van de vracht in een grote kar.

Rutger was onder de indruk van hoeveel de man van hem wist. Maar hij kwam er nu ook achter dat hij samenwerkte met de smid. Wat eigenlijk wel te verwachten viel, hij had hem er ook naar toe gestuurd. Naar buiten of hier blijven zitten? Dat is geen moeilijke vraag.
"Ik blijf liever zitten." Hij ging wat dichter bij de tafel zitten, zette zijn ellebogen op de tafel, en keek over zijn bril heen. "Wie ben jij eigenlijk? Dat je gewoon mensen hierheen stuurt en geld uitdeelt?"

_________________
Light travels faster than sound,
This is why some people appear bright,
Until you hear them speak

De ananas is wel duur!

'Handige eerste vraag. Mijn naam is Sertes Alumin, en ik ben dief van beroep. Ik haal mensen hierheen omdat ik potentie in ze zie voor een project dat ik aan het opzetten ben.' Sertes hield even stil voor een dramatisch moment. 'Het eerste echte dievengilde van Konigsberg. Een groep samenwerkende individuen die grotere, meer ambitieuze kraken en klussen doen waar de ongeorganiseerde bendes van de Schaduw niet bij kunnen.' Korte stilte. 'Ik vertrouw er maar op dat je niet naar de wacht stapt hiermee. Je zou een interessante deal missen en een beloning van de wacht kan je wel schudden omdat ik weg zou zijn zodra ze zouden proberen me in te rekenen.'

_________________


Valar Morghulis.

Sertes Alumin. Die naam klonk ergens wel bekend, maar hij kon hem niet direct plaatsen. Dief? Waar ben ik nu ter… Sertes Alumin? De Sertes Alumin? "…dat ik aan het opzetten ben." Wacht. Potentie? Hij ziet in mij potentie voor een dievengilde? Rutger was met stomheid geslagen. Hoe kon hij potentie hebben als dief? Hij had nog nooit wat gestolen. Zag hij eruit alsof hij wat had gestolen?

Waar had hij dit aan verdiend? Hij had wel werk nodig. Maar dief? Dat kon hij niet! Hij was altijd een brave burger geweest. Netjes, iedere daulsdag bij de salan, de contributie betaald. Hij kon geen dief worden. Dat lag niet in zijn aard. Dat stond Daul niet toe. Zijn ouders zouden zich omdraaien in hun graf! Zo diep was hij toch niet gezonken?

"…ik weg zou zijn zodra ze zouden proberen me in te rekenen."
"Maar, als je een dievengilde wilt bouwen? Wat, in Dauls naam, doe ik hier dan?"

_________________
Light travels faster than sound,
This is why some people appear bright,
Until you hear them speak

De ananas is wel duur!

'Dieven zijn niet gek goed in rekenen. We hebben iemand nodig die doelwitten kiest, beschikbare middelen beheert en het hele zaakje administreert. Wat we nodig hebben is een penningmeester, een administrator. Maak je maar geen zorgen, als man achter de schermen hoef je geen deel te nemen aan het vuile werk dus je bent niet strafbaar. Niet zwaar strafbaar, in ieder geval. Je krijgt uiteraard je deel van de winst die we maken. Winst die je kan gebruiken om weer een winkel op te zetten. Of iets geheel anders, als je daar liever je geld in steekt. Geïnteresseerd?"

_________________


Valar Morghulis.

Administrator? Sinds waneer waren criminelen zo goed georganiseerd? Maar hij had wel geld nodig, dus wat dat betreft was het wel een goed aanbod. Maar was hij dan niet medeplichtig?Dan was hij toch nog steeds strafbaar? En had de Mauras hem niet altijd verteld dat Daul niet hield van dieven? Wat zou er dan met hem gebeuren?Maar het was wel heel aanlokkelijk. Was hij dan zo diep gezonken?
"Ik denk," hij stond op, "dat ik er nog even over na moet denken."

_________________
Light travels faster than sound,
This is why some people appear bright,
Until you hear them speak

De ananas is wel duur!

Jadira zag Marcello op één van de mannen aflopen en hem een poeier geven, zodat deze gestrekt tegen de grond ging. Dat namen de andere twee niet en voordat Jadira iets kon doen, werd ze met zo'n vaart tegen de muur gegooid, dat ze even buiten westen was.
Na een paar tellen kwam ze bij, maar ze zag alles wazig en het leek wel of haar hoofd uit elkaar spatte. Haar schouder zeurde toen ze haar hand naar hoofd wilde brengen. Ze had geen idee wat er allemaal om haar heen gebeurde, omdat ze af en toe wegviel. De geluiden leken ook van een grote afstand te komen. Ze hoorde echter wel het schreeuwen van de mannen.
Toen werd het stil...
Langzaam verbeterde haar zicht en gehoor. Ze probeerde te gaan zitten. Alles deed haar pijn; maar vooral haar hoofd. Ze keek met toegeknepen ogen naar Marcello die op de grond zat en bezig was met zijn hand in een handschoen te krijgen. Zijn gezicht stond in een pijnlijke grimas. Naast hem zag ze een jonge jongen gehurkt naar hem zitten kijken.
De drie belagers lagen op de grond. Eém ervan was onherkenbaar verminkt. Jadira voelde een golf van misselijkheid opkomen, die ze maar met moeite kon wegslikken.
Even sloot ze haar ogen en toen ze ze weer opende, stond Marcello bij haar en hielp haar zo goed en zo kwaad als het ging overeind. Ze kon aan zijn gezichtsuitdrukking zien dat hij veel pijn had en ze hield wijselijk haar mond. Het enige dat zij momenteel wilde was een bad en een bed. Een lekker zacht bed. Zodat ze alles kon vergeten wat er deze dag gebeurt was.
Haar benen trilden bij de eerste stap. Ze moest zich even vastklampen aan Marcello; maar na een paar stappen ging het wel weer. Ze keek nog een keer om. De jongen keek hen verbaasd na. Jadira probeerde een glimlachje.
Voorzichtig keek ze Marcello van opzij aan. 'Sorry,' kwam er fluisterend uit. De gezichtsuitdrukking van Marcello verhardde en waarschuwde haar dat ze hem niets moest vragen.
De rest van de weg naar de smidse verliep in stilte.

In de smidse wenkte Marcello een jonge leerling en fluisterde iets bij hem in het oor. Zonder iets te zeggen liep Marcello weg en liet het meisje achter bij een onbekende.
De jonge jongen keek Jadira zowel verlegen als nieuwsgierig aan. Was dit? Jadira keek weg en vroeg zich af wat ze voor iets vreselijks had gedaan; dat Marcello zo kwaad op haar was.
'Kom maar mee, Jadira. We gaan je oplappen.' Hij pakte haar elleboog. Moe liet ze het toe dat hij haar meenam naar een kleine kamer.
'Ga hier maar even zitten.' De jongen leidde haar naar het bed. 'Ik ben zo terug.' De jongen verdween geruisloos.
Jadira nam nu de kans om even om zich heen te kijken. De kamer was sober ingericht. Er stond een bureau, een stoel, een kast en een bed.
Jadira voelde met haar handen over de lakens op het bed en veerde licht. Maar al snel liet haar hoofd dat niet toe en bleef ze stil zitten wachten.
Niet veel later stapte de jongen binnen met een kom warm water, wat lappen en iets wat leek op een lang wit nachthemd.
'Doe je kleren maar uit,' zei hij verlegen. 'Hier is een schoon nachthemd van Jonas zelf, wat lappen en warm water. Ik wacht buiten de deur.'
Jadira knikte licht en de jongen verdween.
Voorzichtig trok ze haar kleding uit. Iedere onverwachte beweging mondde uit in een steek in haar hoofd. Zodra ze in haar hemd en onderbroek zat; maakte ze een lap nat en begon haar armen te wassen. Een grote schaafwond werd zichtbaar op haar rechter bovenarm en haar schouder vertoonde het begin van een enorme blauwe plek.
Daarna was haar gezicht aan de beurt. Het water voelde heerlijk en Jadira knapte iets op,
Iemand klopte op de deur en een stem vroeg of ze klaar was. 'Bijna,' riep ze terug. De deur ging op een kiertje open en de jongen keek om een hoekje. Jadira deed snel de handdoek voor haar borst. Hoewel ze haar hemd en onderbroek nog aan had, voelde ze zich toch 'naakt'.
'Zal ik je wonden aan je hoofd even schoonmaken voordat je dat schone witte nachthemd aantrekt,' vroeg hij zachtjes.
Met grote angstige ogen keek ze hem aan.
'Ik doe je niets hoor...beloofd,' zei hij er snel achteraan.
Jadira twijfelde, maar stemde toch toe. Ze was gewoon te moe om er iets tegenin te brengen.
De jongen kwam binnen en pakte een schone lap. Hij maakte deze nat in de schaal en keek naar de zijkant van haar hoofd.
'Misschien kun je beter op je zij gaan liggen, dan kan ik er beter bij,' zei hij zachtjes. Jadira gehoorzaamde en ze ging op haar linker zij liggen. De handdoek klemde ze nog steviger tegen zich aan.
De jongen ging op het bed zitten en begon de haren uit de schaafwond te halen, zodat hij er beter bij kon. Af en toe depte hij met de lap; waste hem in de schaal en ging voorzichtig verder. Soms sloot Jadira haar ogen omdat het prikte, maar ze gaf geen kik.
'Dat wordt een flinke bult,' sprak de jongen zacht.
Toen hij klaar was ging zijn blik over haar gezicht naar haar hals. Voorzichtig bracht hij zijn hand naar haar kin. Jadira sloeg de hand weg, maar moest haar ogen sluiten vanwege een pijnscheut.
'Deze moet ook schoongemaakt,' sprak de jongen enigszins gepikeerd. Jadira zuchtte en sprak zacht: 'O.k. ga je gang.'
De jongen stond op en nam een andere schone lap en ging weer op het bed zitten. 'Ga maar op je rug liggen, dan kan ik er beter bij.'
De jongen schoof de schaal met water iets dichterbij en tilde haar kin op. Met een natte lap veegde hij het bloed weg.
Plots werden de ogen van de jongen groot. 'Is dat...is dat,' Wat,' vroeg Jadira verschrikt. 'een J,' kwam er zachtjes uit.
In één klap kwam de dag weer terug bij Jadira. De ontmoeting met Sertes, de dokter, die vreselijk man bij de boom en Jelle.
Jadira raakte in paniek. Ze moest naar huis. Naar Jelle en Nani. Wat deed ze hier eigenlijk!
Ze tilde haar hoofd iets te snel op. Het werd zwart voor ogen en Jadira raakte bewusteloos.
Toen ze weer bijkwam, zat er een oudere vrouw aan haar bed. 'Nani,' vroeg ze zachtjes.
'Nee, mijn naam is Ellie. Ik ben de kokkin van Jonas. Diederik had mij gehaald toen jij je bewustzijn verloor. Hier drink maar. Zul je van opknappen.'
Jadira haar mond voelde droog en dankbaar nam ze de beker aan. Het water voelde heerlijk koel in haar mond en keel.
Vlak daarna draaide de kamer weer en werd het langzaam zwart voor ogen. Ze kon nog net horen wat de kokkin tegen de jongen vertelde: 'Zo, zij zal voorlopig nergens naar toe gaan. Ik heb flink wat Valeriaan in het water gedaan.
Daarna werd het echt zwart en Jadira viel in een rustig en droomloze slaap. De kokkin dekte het meisje toe en veegde even over haar wang. 'Och, arm schaap,' zei ze zacht.

Ondertussen bij het huisje van Jadira.
Twee mannen grepen de nog bewusteloze Jelle en sleurden hem het huisje van Jadira binnen. Daar bond de tongloze dokter de jongen op een stoel; terwijl Roderick een bezoekje bracht aan Nani. Met een gemene grijns op zijn gezicht liep hij op de vrouw in bed af.
Zodra Nani om Jadira riep; stopte hij een smerige lap in haar mond. Haar polsen bond hij samen met een riem.
Daarna liep hij terug naar de keuken. Hij nam plaats op één van de stoelen tegenover Jelle en legde zijn benen op de tafel.
'Zo, nu is het wachtten op Jadira. Ze zal boeten voor wat ze met jou gedaan hebben, dokter!'

Nadat de hele vracht in de kar was geladen, werd er zorgvuldig een zeil over de vracht was gespannen, zodat de vracht niet zichtbaar was. Leo spande een os in en de tocht naar Marius’ huis begon. Gewoon de drukke stad van alledag. Niks ongewoons. En toch, toch had hij het gevoel dat er iets anders was. Het gevoel dat er iets ging gebeuren. Maar waar had gevoel hem gebracht? Nergens. Verstand. Dat had je nodig in de wereld. En goede ogen.

Bij zijn huis aangekomen, leidde hij de kar met de os langs zijn huis naar zijn voorraadschuur. Het had hem aardig wat geld en onderhandelingsvermogen gekost om dit stukje grond met het gebouw af te troggelen van de vorige eigenaar. En dan nog de dure timmerman. Het was vakwerk, maar toch. Geld opent vele wegen. Hij had deze investeringen kunnen doen dankzij goede kolen en een zuinig leven. Maar nu was een moment om te zorgen dat er nieuwe wegen werden geopend. Wegen waar voor gewone mensen een muur voor staat. Echter, als je goed kijkt zie je dat die zogenaamde muur een deur is waarvan je alleen de sleutel moet bemachtigen. Met deze ontwikkeling in zijn studie zou er weer een deur openen. Toen alle kolen in de schuur lagen sprak Marius Leo aan. “Leo, ik heb nog een laatste verzoek voor je. Ga naar het handelskantoor en loop naar de achterwand. Schuif de 3e plank van link een beetje op. Daar zit een gat. Gooi daar dit buideltje met geld in en een briefje dat ik nu even ga schrijven. Met deze ontwikkeling in mijn onderzoek lijkt het me tijd om contact te zoeken met de Zwarte Heren.”
Leo las aan het gezicht van Marius af dat deze serieus was en dat de beslissing was gevallen na grondig denkwerk.
“Wees voorzichtig makker, die gasten zijn bloedlink.”
“Dat weet ik, maar als ze dat niet waren, zouden ze dan de koningen van de zwarte markt zijn? Echter, niemand is ooit zeker van veiligheid. Iedereen kan zomaar door een boogschutter worden neergeschoten. Dat is het risico van leven.”
‘Tenzij je natuurlijk de grootste geluksvogel van de wereld was’, dacht Marius. Hij dacht aan de man wiens geluk nog nooit was overtroffen. De meesterdief. De geluksvogel. De man die alles had en het allemaal opgaf. De man die waarschijnlijk nu een kraak aan het voorbereiden was. De persoon die Aurellio zou kunnen neerhalen moest zeer goed zijn en minstens zo’n grote dosis geluk hebben. Marius liep naar binnen en schreef het briefje. Daarna haalde hij 10 zilverstukken uit zijn geldvoorraad en deed ze ik een leren zakje. Hij gaf het geheel mee aan Leo en die vertrok om het verzoek in te willigen.

Marius nam zijn kraam weer over van de zoon van de buurman en excuseerde zich voor de lange wachttijd. Hij gaf de jongeman een vergoeding voor het waarnemen en toen had hij zweer volle aandacht voor de klanten.

Sertes knikte begrijpend. 'Het is niet het meest eerlijke werk. Maar het kan je weer terug op de baan helpen en het is een van de weinige opties die je nog rest. Als het je geweten helpt,' sprak hij nu met een vrolijke grijns, 'weet dan dat we hier alleen stelen van mensen die het toch wel kunnen missen. Doden en afpersen doen we niet. Hoewel permanent letsel soms niet te voorkomen is.' Er kwam een beeld bij hem op van een afgesneden tong in een steegje dat nu waarschijnlijk al door de zwerfhonden was opgevreten. Toch bleef Sertes vrolijk kijken. 'We zijn de kwaaisten nog niet.' Hij gaf de zwerver een klopje op de schouder. 'Je bent vannacht nog welkom hier. Morgen zou ik graag je antwoord willen horen.'
Toen draaide hij zich op zijn hakken om en liep hij met losse tred naar de deur. Hij had dan nog wel geen ja gehoord, hij was er zeker van dat Rutger wel bij zou draaien. Schoorvoetend misschien, maar toch. Sertes was een stapje dichter bij een gebalanceerd gilde en dat bracht hem in een goed humeur.

Eenmaal buiten greep hij naar zijn baret om de middagzon af te schermen, maar zijn handen vonden alleen maar lucht. Geen baret. Juist. Tot zo ver het goede humeur. Hij stak zijn handen in zijn zakken en zette een koers naar het westen. Hij had nog een aantal dingen te doen voordat de dag om was en sommige personen veel moeilijker werden om op te speuren. En dit zekere persoon was iemand die Sertes toch liever in de gaten hield. Het was een man die een affiniteit had voor het overhoop schoppen van plannen en de lijken die vanmorgen gevonden waren toonden aan dat hij weer op pad was. Onplezant of niet, dit kon hij niet zo zijn gangetje laten gaan.
Hij trok zijn kraag wat hoger op. Bloedschade was een van zijn minder favoriete kennissen.

Jonas verliet de grote markt als een tevreden klant. Ellie zou wel tevreden zijn met de vruchten die hij op de kop had weten te tikken. De exotische vruchten uit het noorden van Avaren waren nog net niet helemaal rijp en in een dag of twee perfect zijn om mee te koken of gewoon om op te vreten. En hij had ze voor een prikkie meegekregen. Het was een handige zet geweest om een tas mee te nemen tussen de lompen die de beker hadden omhuld op de heenreis.
In zijn sas liep hij zijn smidse weer binnen. Hij haalde snel een leerling aan om de aankopen naar de keuken te brengen. De jongen pakte de tas aan en deelde nog even mee dat een van Sertes' nieuwe rekruten op Sertes' kamer zat. Jonas bromde. Het kon wel even duren totdat Sertes terug kwam. Misschien dat hij zelf maar eens een kijkje moest gaan nemen.

'Sertes waardeert het niet als zijn baret verdwijnt. Daar wordt hij knorrig van.' Jonas sjokte de kamer in. Marcello had het zichzelf gemakkelijk gemaakt. Ondanks dat zat de smid dat de jongeman gewond was aan zijn hand. 'Was je van plan die handschoen de hele week aan te houden of zal ik er iemand bij halen om er naar te kijken?'
De jongen keek hem knorrig aan. 'Weet je, ik begon je net aardig te vinden.' Met een pijnlijk gezicht deed Marcello de handschoen uit, en liet zijn hand zien. 'Wie zou je willen halen, je kan dit toch zelf fixen?'
Jonas sloeg zijn armen over elkaar. 'Inderdaad. Aan de andere kant heb ik ook nog andere dingen aan mijn hoofd. De kokkin zal je wel kunnen helpen, die behandelt doorgaans de gebroken handen. Je kan haar vinden in de keuken. Volg je neus gewoon. Ik heb werk te doen.'
Met die woorden draaide hij zich om en keerde hij terug naar het vuur van de smidse om nog gebruik te maken van de laatste uren daglicht.

_________________


Valar Morghulis.